در ابتدا قبل از اینکه این مقاله را مطالعه کنید، اگر در حال یادگیری فارکس هستید و نیاز به یک آموزش کامل دارید، توصیه می‌کنیم وارد صفحه آموزش فارکس شوید.
اعتقاد بر این است که تاریخ تجارت فارکس (Forex) قرن‌ها قبل آغاز شده است. مبادله جفت‌ارزها در واقع قدمتی طولانی دارد و باشد و به دوره بابلی برمی‌گردد. امروزه، بازار فارکس یک بازار سیال و قابل دسترس همگان است و طی چندین رویداد مهم جهانی از جمله برتون وودز و استاندارد طلا شکل گرفته است.
این مقاله به شما کمک می‌کند تا رویدادهای تاریخی کلیدی را که این بازار را شکل داده است، درک کنید.
برای مطالعه بیشتر راجب بخش پایه فارکس می‌توانید به مقاله آموزش مقدماتی فارکس مراجعه کنید.
رویدادهای کلیدی که بازار فارکس را شکل دادند
در طول تاریخ، رویدادهای مهمی را دیده‌ایم که تاثیر زیادی بر محیط معاملات فارکس داشته است. در اینجا برخی از رویدادهای برجسته را ذکر کرده‌ایم:
- قرن ششم قبل از میلاد: اولین سکه‌های طلا ساخته شد.
- ۱۸۱۹: انگلستان رسماً استاندارد طلا را پذیرفت.
- ۱۸۳۴: آمریکا شروع به استفاده از استاندارد طلا کرد.
- ۱۸۷۰: کشورهای بزرگی مانند فرانسه، آلمان و ژاپن به استاندارد طلا ملحق شدند.
- ۱۹۱۴-۱۹۷۱: قرارداد برتون وودز وارد عمل شد.
- ۱۹۷۳: کشورها رسماً به سیستم مالی شناور آزاد روی آوردند.
- ۱۹۸۵: توافق پلازا توسط وزرای دارایی کشورهای بزرگ ایجاد شد و دلار آمریکا کاهش یافت.
- ۱۹۹۲: معاهده ماستریخت امضا شد که در نهایت منجر به توسعه منطقه یورو شد.
- ۱۹۹۶: تجارت آنلاین آغاز شد.
بیایید این دوره ها را بیشتر بررسی کنیم:
قرن ششم قبل از میلاد
سیستم مبادله‌ای، قدیمی‌ترین روش مبادله است و از قرن ششم قبل از میلاد آغاز و توسط قبایل بین‌النهرین معرفی شد. در این سیستم، کالاها با کالاهای دیگر مبادله می‌شدند. با گذشت زمان، محصولاتی مانند نمک و ادویه‌جات به کالاهای رایج مبادله تبدیل شدند.
در نهایت، در اوایل قرن ششم قبل از میلاد، اولین سکه‌های طلا تولید شد. آن‌ها به عنوان یک ارز عمل می‌کردند، زیرا ویژگی‌های مهمی داشتند، مانند: قابل حمل بودن، دوام، تقسیم‌پذیری، یکنواختی، عرضه محدود و مقبولیت. سکه‌های طلا به طور گسترده‌ای به عنوان وسیله مبادله پذیرفته شدند اما به دلیل وزن سنگین، تجارت آن‌ها دشوار بود. بنابراین در دهه ۱۸۰۰، کشورها استاندارد طلا را پذیرفتند. استاندارد طلا تضمین می‌کرد که دولت هر مقدار پول کاغذی را به ارزش طلا بازخرید می‌کند.
بازار ارز در این مرحله و در اوایل دهه ۱۹۰۰ توسط استاندارد طلا حمایت می‌شد. کشورها با یکدیگر تجارت می‌کردند زیرا می‌توانستند ارزهای دریافتی خود را به طلا تبدیل کنند. با این حال، استاندارد طلا نتوانست در طول جنگ‌های جهانی پابرجا بماند.
سیستم برتون وودز – (۱۹۴۴-۱۹۷۱)
اولین تحول عمده بازار ارز یعنی سیستم برتون وودز (The Bretton Woods system)، در اواخر جنگ جهانی دوم رخ داد. نمایندگانی از ۴۴ کشور مختلف در کنفرانس پولی و مالی سازمان ملل متحد در برتون وودز، نیوهمپشایر گرد هم آمدند تا نظم اقتصادی جدید جهانی را طراحی کنند.
این مکان به این دلیل انتخاب شد که در آن زمان، ایالات متحده تنها کشوری بود که از جنگ آسیب ندیده بود زیرا بیشتر کشورهای بزرگ اروپایی به شدت تحت تاثیر جنگ قرار داشتند. در واقع، پس از سقوط بازار سهام در سال ۱۹۲۹، جنگ جهانی دوم دلار آمریکا را از یک ارز شکست‌خورده به معیاری تبدیل کرد که اکثر ارزهای بین‌المللی دیگر با آن مقایسه می‌شدند. پس توافق برتون وودز برای ایجاد یک محیط با ثبات ایجاد شد تا اقتصادهای جهانی بتوانند خود را احیا کنند. این کار را با ایجاد یک بازار ارز خارجی قابل تنظیم و ثابت انجام می‌شد.
این سیستم، یک سیاست نرخ ارز را توصیف می‌کند که به موجب آن یک ارز با ارز دیگری مبادله می‌شود. در این صورت، کشورهای خارجی نرخ مبادله خود را با دلار آمریکا «تثبیت» می‌کنند، در حالی که دلار به طلا متصل است. از آنجایی که ایالات متحده در آن زمان بیشترین ذخایر طلا را در جهان داشت، کشورهای خارجی با ارز آن مبادلات انجام می‌دادند. (به این ترتیب دلار به ارز ذخیره جهان تبدیل شد)
توافق برتون وودز سرانجام با شکست مواجه شد، زیرا به دنبال افزایش وام‌دهی و هزینه‌های دولتی که منجر به چاپ پول بیشتر شد، طلای کافی برای حمایت از مقدار دلار آمریکا در گردش وجود نداشت. در سال ۱۹۷۱، رئیس جمهور ریچارد ام. نیکسون به سیستم برتون وودز پایان داد، که به زودی منجر به شناور شدن دلار آمریکا در برابر سایر ارزهای خارجی می‌شد.
سیستم شناور آزاد – (۱۹۷۳)
پس از توافق برتون وودز، قرارداد اسمیتسونین در دسامبر ۱۹۷۱ به امضا رسید. که این دو دارای شباهت‌هایی هستند، اما سیستم اسمیتسونین نوسان بیشتری را برای ارزها مجاز می‌کرد. ایالات متحده دلار را با طلا به ۳۸ دلار در هر اونس پیوند داد و در نتیجه ارزش آن را کاهش داد. بر اساس قرارداد اسمیتسونین، سایر ارزهای اصلی می‌توانند ۲.۲۵ درصد در برابر دلار نوسان داشته باشند و دلار همچنان به طلا وابسته است.
در سال ۱۹۷۲، اروپا تلاش کرد تا از وابستگی خود به دلار آمریکا دور شود. سپس «شناور مشترک» اروپا توسط آلمان غربی، فرانسه، ایتالیا، هلند، بلژیک و لوکزامبورگ تاسیس شد. هر دو قرارداد اشتباهاتی مانند توافق برتون وودز داشتند و در سال ۱۹۷۳ از بین رفتند. این خرابی ها منجر به تغییر رسمی سیستم شناور آزاد یا the free-floating system شد.
